Odnowienie małego domku Mehlhaus, znajdującego się bezpośrednio przed domem Ruth Kuttner. Stworzenie przestrzeni do spotkań dla młodych ludzi, którzy mieszkają i pracują w Katharinenhof.

Udostępnienie pomieszczenia w Domu Franza Langera na czas Festiwalu Piramida 2016. Powstają pomieszczenia do opieki dziennej i sale lekcyjne dla Fachschule für Heilerziehungspflege (Szkoła Zawodowa zajmująca się kształceniem specjalistów w zakresie higieny). Udostępnienie kafeterii dla mieszkańców, personelu i gości.

Zakończenie renowacji Domu przy Buku / Haus an der Buche

Budowa sali modlitewnej i wieży ze schodami w Domu przy Buku / Haus an der Buche . Uroczyste otwarcie - 1. września 2009 roku.

Modernizacja budynku fizjoterapii.

Przekształcenie dawnej siedziby pracowników w dom mieszkalny dla osób niepełnosprawnych. Nowy dom znajduje 54 mieszkańców Katharinenhof. Podczas uroczystej inauguracji budynek nazwano "Ruth-Kittner-Haus".

W tym samym czasie główny dom otrzymuje nazwę "Helene-von-Gersdorff-Haus", a dom dla ciężko upośledzonych - "Haus an der Buche".

Otwarcie nowego zakładu dla osób niepełnosprawnych w Großhennersdorf. Pracę chronioną znajdują184 osoby z Katharinenhof i okolic.

Katharinenhof łączy siły z innymi instytucjami dla osób niepełnosprawnych w regionie, tworząc "Diakoniewerk Oberlausitz e. V."

Wskutek pożaru życie traci 20 mieszkańców zamieszkujących całkowicie przepełniony budynek główny

Z pomocą zachodnioniemieckich kościołów powstaje nowy dom mieszkalny dla osób ciężko upośledzonych oraz fizjoterapia. Określenia „oddziały” otrzymują nową nazwę - "pomieszczenia mieszkalne".

Aby przyciągnąć wykwalifikowanych pracowników do pracy w Katharinenhof i zatrzymać ich na dłużej, na terenie Katharinenhof powstaje dom dla rodzin pracowników. Razem z nimi wprowadza się 16 dorosłych osób, które już od dzieciństwa mieszkały na terenie oddziałów i pomagaływ pracy.

W tym samym roku do piwnicy tegoż budynku przeniesiono a następnie rozbudowano oddział terapii zajęciowej ("Förderwerkstatt").

Pedagodzy W. Tippelt i dr Uta Trogisch opracowują specjalny program alfabetyzacji, łamiąc tym samym tabu zasad edukacji panujących w NRD. Ich prace znalazły silne poparcie wśród powierzonej im młodzieży i osób dorosłych.

P. Knüpfer rozpoczyna planowe wspieranie niewidomych, upośledzonych umysłowo osób.

Pod kierunkiem Georga Kaniga zostaje otwarta wraz z Martinshof Rothenburg szkoła zajmująca się kształceniem wyspecjalizowanej kadry w zakresie higieny.

Katharinenhof staje się własnością Innere Mission Sachsen / Misji Wewnętrznej Saksonii.

Christa Mögel rozpoczyna systematyczne kształcenie dorosłych.

Dr Uta i dr Jürgen Trogisch przejmują kierownictwo medyczne nad Katharinenhof. Oprócz już istniejącej pracy wspierającej rozwój osób dorosłych rozpoczyna się również systematyczna praca nad rozwojem bardzo małych dzieci (tzw. wczesna interwencja), dzieci z ciężkim upośledzeniem umysłowym (tzw. niezdolnych do uzyskania wsparcia) oraz systematyczna praca z rodzicami.

Obchody 250-lecia

W niektórych oddziałach powstają grupy osób czynnie zatrudnionych.

W Katharinenhof ponownie rozpoczyna się praca z sześćdziesięcioma, „niezdolnymi do nauki” dziećmi z państwowego zakładu w Großschweidnitz. W kolejnych latach liczba ich wzrasta do 360.

Po drugiej wojnie światowej Katharinenhof służy jako szpital pomocniczy i dom starców. W celu jego wsparcia przyjeżdżają diakonisy z Drezna.

W Katharinenhof mieszkają internowani ze Słowenii i Alzacji.

Dr. Daniel zastępuje dr Meltzera, który zajmuje się Katharinenhof do października 1940 roku.

Katharinenhof posiada 225 miejsc dla osób upośledzonych. Pracuje w nim 14 diakonis, 39 opiekunów i pokojówek.Katharinenhof posiada 225 miejsc dla osób upośledzonych. Pracuje w nim 14 diakonis, 39 opiekunów i pokojówek.

Po wyborze narodowych socjalistów opieka nad osobami upośledzonymi umysłowo i fizycznie przestaje być zadaniem państwa. Praca zostaje przekazana Krajowemu Stowarzyszeniu Misji Wewnętrznych (Landesverein für Innere Mission). Dr Meltzer pozostaje na stanowisku. Oficjalne przekazanie ośrodka następuje podczas ceremonii 28 sierpnia. Ówczesny reporter tak komentuje to wydarzenie: "Uroczystość kończy się nastrojowym "Sieg Heil" na cześć naszego Kanclerza i Führera".

Otwarcie Katharinenhof i nadanie mu nazwy Königlich Sächsische Landesanstalt für schwachsinnige Kinder (Królewsko-Saksoński Państwowy Zakład dla Dzieci Słabo Rozwiniętych). W ośrodku miały zamieszkać dzieci, które nie były "zdolnych do nauki i wychowania" lub chore psychicznie. Miejsce w nim znalazło 100 dzieci. Dyrektorem ośrodka zostaje dr Ewald Meltzer, który zachwala instytucję jako "dorobek kultury". Stosunkowo postępowe, jak na owe czasy, poglądy Meltzera na edukację leczniczą i ich przełożenie na praktykę w ośrodku rozsławiły Katharinenhof w całych Niemczech. Opieka i wychowanie tych "nieszczęsnych dzieci" miały mieć również "pożyteczny i oczyszczający" wpływ na personel. W 1939 roku Meltzer przechodzi na emeryturę a 3 stycznia 1940 roku umiera.

Rozpoczynają się prace budowlane nad obecnie istniejącym budynkiem głównym. Niekorzystne warunki, a zwłaszcza „strajk” robotników budowlanych, prowadzą do znacznych opóźnień. W efekcie prac powstaje budynek, "którego piękna forma musi cieszyć oko wędrowca w tym uroczym, górskim regionie". Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że "ściśle unikano wszelkich luksusów, które byłyby sprzeczne z przeznaczeniem instytucji, a efekt ten osiągnięto jedynie dzięki strukturze architektonicznej dachu i fasad", jak to ujęto w ówczesnej relacji prasowej

Po ponad dwóch latach wakatu gmina Großhennersdorf decyduje się na złożenie petycji do saksońskiego landtagu: Katharinenhof, który "dla gminy jest promowaniem dobrobytu, dla całych Łużyc koniecznością, a dla państwa saskiego błogosławieństwem" ma zostać ponownie zamieszkany. Dr Meltzer popiera ten wniosek, ponieważ w międzyczasie problemy zaczynają pojawiać się już nawet w Chemnitz- Altendorf. W latach 1907/08 zaproponowano lantagowi odbudowę Katharinenhof. Landtag zatwierdza i przekazuje na ten cel 330 000 marek.

Z powodu tłoku i nieodpowiednich warunków higienicznych, dzieci wraz z dr Ewaldem Meltzerem przybywają do Chemnitz-Altendorf, gdzie wybudowano nowy przytułek. Postanowiono, że dwa zakłady dla upośledzonych umysłowo zostaną połączone z trzema zakładami dla niewidomych w jedną, nową instytucję. Budynek stoi pustosty. Wyjątkowo zamieszkało w nim 30 osób z założonej w 1894 roku "kolonii", dzisiejszego Ewald-Meltzer-Heim, którzy szukają azylu w Katharinenhof na krótki czas, podczas gdy ich budynki są remontowane.